Kekemelik

Kekemelik okul öncesi dönemde %5 oranında ve ergenlik sonrasında %1 oranındadır. Bu düşüşün nedeni spontane iyileşmedir. Kekemeliği olan çocukların %75-80’i spontane olarak düzelmektedir (Guitar, 2006; Bloodstein ve Ratner, 2008). Kekemeliğin belirtileri, kekemeliğin çekirdek ve ikincil davranışları olmak üzere iki başlık altında incelenmektedir. Kekemeliğin “çekirdek davranışları”, bireyin istemsiz olarak gerçekleştirdiği yukarıda belirtilen hece tekrarı (ki-ki-ki-tap), uzatma (kiiiitap) ve bloklardır (….kitap!) (Guitar, 2006). Van Riper (1982) bu davranışlara kekemeliğin temel davranışları adını vermektedir. Birey bu çekirdek davranışlarla baş etmek için birtakım davranış örüntülerini, yani “ikincil davranışları” öğrenir. Bu davranışlar, kaçma ve kaçınma davranışları olmak üzere 2 grupta değerlendirilebilir. Kekeleme davranışı gerçekleşirken, bu davranışı sonlandırmak için kullanılan (göz kırpma, burun kırıştırma ve ekstra ses eklemeler gibi) davranışlar kaçma davranışlarıdır. Kaçınma davranışları ise önceki kekemelik davranışıyla ilgili olumsuz tecrübelerle öğrenilir ve davranışlar kekemelik davranışının gerçekleşeceğini sezip (planlanandan farklı bir sözcük kullanma gibi) önceden yapılan davranışlardır. Bu belirtilere, kekemeliğin nedeni değil daha çok bir sonucu olarak değerlendirilen psikolojik tepkiler de eklenebilir (Guitar, 2006). Bu tepkiler bireyi, bireyin kekemeliğini ve terapi sürecini olumsuz etkileyebilmektedir. Kekemelikte pek çok terapi yaklaşımı vardır. Bu yaklaşımlar, akıcılığı pek çok şekilde biçimlendirilmesi, kekemeliğin değiştirilmesi, frekans ve süre gibi değişkenlere müdahale eden bazı araçların kullanılması, özellikle solunum üzerinde çalışılması, edimsel yaklaşımların kullanılması, danışmanlık ve grup terapileridir. Dil ve konuşma terapistleri genellikle birden fazla yaklaşımı bireyin ihtiyaçlarına göre entegre şekilde kullanırlar.